Niet alle Australische vogels zingen

Red Wattlebird

De Red Wattlebird komt bijna ieder dag een verfrissend bad nemen in  het vogelbad in de achtertuin.
Een honingeter, die erg makkelijk te herkennen is aan de rode lelletjes op de zijkant van zijn kop.

Red Wattlebird

Verder zie ik hem als een vervelende vogel die niets anders doet dan andere wegjagen en achter na zitten. Met hoge snelheid vliegt hij ze achterna, tussen de bomen door. Qua geluid is het ook niet veel bijzonders, een luid gekras op monotone toon. Tot slot, een sierlijke foto, maar wel met een strenge blik

Red Wattlebird

Oké, dat was de kennismaking met de Red Wattlebird. 

Nu het echte verhaal.

Tot 1960 werd er legaal gejaagd op de Red Wattlebird. De vogel werd verkocht bij de poelier.
Hij was geliefd om zijn smaak. De nectar ging in het vet van de vogel zitten en gaf de vogel een bijzondere smaak.

De Red Wattlebird behoort tot de grootste honeyeaters, Alleen de Tasmaanse Yellow Wattlebird is iets groter (5x groter dan de grootste op een ander continent).

Enkele vogelkenners beschrijven het geluid van de Wattlebird als van het geluid van overgeven en dat van de Bowerbirds als van het scheuren van een vel papier.

Het niet zingen wordt in verband gebracht met de vele nectar, die aanwezig is.
Meer dan op andere continenten. 

vol nectar

De nectar in de bloemen is de moeite waard om er voor te vechten en te schreeuwen.
Hoe harder er geschreeuwd wordt hoe duidelijker het is dat de nectar al een eigenaar heeft.

De Eucaliptusbomen ( in vele soorten) en de paperbark (papierbomen), zijn voor de voortplanting zelfs aangewezen op deze honingeters, die voor de noodzakelijke verspreiding van het stuifmeel zorgen. Voornamelijk de Wattlebirds en Lorikeets zijn hier voor verantwoordelijk.

Little Wattlebird

Bij andere bomen, zoals de eik en coniferen vindt verstuiving plaats door de wind.

De struiken moeten het hebben van de insecten.

Little Wattlebird

De Brown Honeyeater bezoekt 300 verschillende bloemen (van 25 families), zoals Banksias, Grevelleas, Bottlebrushes, Grastrees, Paperbarks, Hakeas, Eucalyptus

Honingeters zijn agressief, mede om hun voedsel te verdedigen.
Bloemen geven ieder uur nectar af en sommige vogels bezoeken soms wel 10 tot 20 keer per dag dezelfde bloem. Daarnaast  bloeien sommige bloemen wel 20 dagen.

Over agressie gesproken. De Magpie kan er ook wat van. Bij een school in Brisbane verwondde de Magpie een 100 kinderen in hun gezicht. Bij de ingang van de school stond er iemand met de verbanddoos. In Adelaide staan er ook borden met waarschuwingen voor aanvallende Magpies. Sommige fietsers hebben uitstekende ty-rips  op hun helm om zich te beschermen.

Er is zojuist een boek verschenen over de zang van de Australische vogels. Nu dat stelt die zang van de Australische vogels, niet zoveel voor.

Er zijn wel enkele vogels die zingen, waarvan de Lyrebirds  het mooiste zingen. Er wordt zelfs beweerd dat ze mooier zingen dan de Nachtegaal.

Absolute topper is de Tui, die in Nieuw Zeeland voorkomt. Deze vogel is praktisch de enige vogel die een zuivere toonladder kan zingen.

Veel Australische vogels hebben mooie kleuren, maar er zijn maar weinig zangers, de meeste zijn schreeuwers en blaffers.

De papegaaien en lorekieten  schreeuwen en de honingeters komen niet verder dan één toon.
( bron: Where Song Begon – Australian Magazine)