Aan alles komt een eind, ook aan de vakantie

Nog een keer samen op de foto (met camera)

Woensdagmorgen half vijf op, even snel een kopje thee met een boterham en nog even  een plaatsje voor de vlucht van Hongkong naar Amsterdam reserveren, voor het vertrek naar de luchthaven in Perth.

Inchecken kan 48 uur van tevoren, dat wisten we niet  en daarom hadden we van Perth naar Hongkong niet de plaatsen die we wilden. Maar goed uiteindelijk vielen de aangewezen plaatsen ook wel  mee.

Kwart over vijf gingen de koffers in de auto en wij op weg naar de luchthaven. Het regende en had afgelopen nacht flink geonweerd.  ( Jenny stuurde een sms-je dat de weg naar het vliegveld in de middag  was afgesloten in verband met bosbranden. Dus we hadden geluk dat we vroeg weg gingen.)Tot nu toe ging het redelijk snel. Zelfs de koffers gingen zomaar door. Nu had Riet dan ook echt haar best gedaan om de koffers  op het toegestane gewicht te houden. Nog een laatste bakje koffie met z’n allen. Een half uurtje wachten voor de koffie klaars was !!. Dus heet  drinken en vlug afscheid nemen.

Volgens Jenny stond er al een lange rij tot bijna buiten de ingang. Jenny, je had het goed gezien. Stapje voor stapje, zigzaggend  tussen de lijnen richting douane.(zo’n Efteling opstelling. Miste de bordjes met : vanaf hier nog een half uur) De douane liet ons na grondige inspectie toch gaan.

Aansluiten bij de volgende lange rij voor de security controle. Maar weer stapje voor stapje vooruit. Alles door de scan. Riet de backpack, ging wel door de scan, maar moest toch open. Na drie keer scannen, kwam er toch een schaartje uit de backpack. Foutje, vergeten eruit te halen. Met een glimlach gingen we verder en ook de controleur liet ons met een glimlach gaan. Maar het schaartje bleef achter.

Door naar de volgende rij. De instap naar het vliegtuig. Tweemaal een kwartier vertraging, voor de derde keer aansluiten in de rij en daarna net doen of het onze schuld was dat alles zolang moest duren.

Maar goed de vlucht verliep verder prima en ik heb lekker met de computer kunnen spelen in het vliegtuig, zelfs een stroomaansluiting voor de laptop is aanwezig. Misschien een volgend keer ook internet.

In Hongkong duurde het ook weer eindeloos lang, voordat we op straat stonden. Verder waren de zaken prima geregeld via Wereldcontact. Een bus bracht ons naar het hotel en haalde ons een dag later weer op. Over Hongkong zelf valt veel te vertellen, maar dat doe ik in een afzonderlijk blog.

De binnenkomst op de luchthaven in Hongkong  liep ook weer niet zoals wij het wilden. Waarom doen ze altijd zo moeilijk. Riet haar kopietje van het papiertje, dat ze bij binnenkomst moest invullen, bleek niet in haar paspoort te zitten. Dus werd ze bijna teruggestuurd om het alsnog in te gaan  vullen. De oplossing zat in mijn paspoort, het kopietje. Oké ze mocht dus door.

De scan van mijn backpack riep dit keer problemen op. Tas open, even naar mijn pijpenkrabbetje kijken. Is al vijf keer de wereld over geweest zonder problemen, nu een inspectie. Gelukkig hij mocht mee. Bleek er ook nog een flesje water in mijn tas te zitten. Ter plaatse leeggedronken en ook dit flesje mocht verder mee op reis. Iets te laat vertrokken we uit Hongkong.

Op de luchthaven ging het verder goed. Zelfs een vrij internet en dus even met Annemarie geskyped. De instap in het vliegtuig ging zoals gebruikelijk. Een beetje onvriendelijk, zes keer nakijken of we wel in de goede rij stonden. Natuurlijk businessclass eerst, dan de invaliden en vervolgens de ouders met kinderen. Daarna de gewone reizigers.

Een paar uur nadat we vertrokken waren werd een passagier ernstig onwel en werd er om een arts gevraagd. De man werd via een gangpad naar achter in het vliegtuig gesleept ( waar wij zo’n beetje zaten.) Nadat de hele boardpersoneel en de arts zich met hem bemoeide veranderde zijn witte huidskleur weer enigszins en werd hij op een karretje en met zuurstof weer naar voren gereden. Bij aankomst op Schiphol stond een ambulance voor hem klaar. Dus van slapen kwam weinig terecht.

De grootste verrassing was op Schiphol, waar Dennis ons op lag te wachten, samen met moeder, vader en Julia. Thuis nog even na gepraat en Dennis geknuffeld.

Nu weer terug naar het normale leven. Maar we blijven met de vakantie bezig. Duizenden foto’s om uit te zoeken en daarnaast alle vogels een naampje geven en op waarneming zetten. Na drie maanden de camera in handen gehad te hebben, zitten er een paar eelt plekjes op de vingers.

Wij kunnen terug kijken op een mooie, fijne en geslaagde vakantie in Australië en Tasmanië. Met natuurlijk heel veel dank voor de goede zorg,  opvang en begeleiding door de familie.