zaterdag 26 juli 2014

Trots



Vandaag, op het viaduct van de A27 net voor de brug bij Vianen gekeken naar de rouwstoet MH-17 van Eindhoven naar Hilversum. De vierde keer dat deze rit gemaakt werd. Nu met 34 begrafenisauto’s. In totaal zijn er nu zo’n 220 kisten met lichamen over gebracht van Oekraïne naar Hilversum.

In Hilversum wordt getracht om met behulp van alle middelen die ter beschikking staan, de lichamen een naam te geven, zodat ze overgedragen kunnen worden aan de familie.
Op de TV hebben we gezien met welk respect, gedrevenheid en nauwkeurigheid werd omgegaan met de slachtoffers van de vliegtuig crash.

Op dezelfde wijze vond het transport plaats van de vliegbasis Eindhoven naar de militaire kazerne in Hilversum. Een dame, die alle transporten op dit viaduct gevolgd heeft, vertelde ons wat er ging gebeuren.

Als eerst wordt de A27 leeg gemaakt, door het verkeer bij de aansluiting op de A2 tegen te houden. Vervolgens worden de opritten naar de snelweg tijdelijk afgesloten.
Vlak voordat de stoet langskomt verschijnt de politiehelikopter en worden er op de matrixborden de snelheid aangepast op de andere weghelft.
Dan verschijnt er op de weg een voertuig met blauwe lampen. Kort daar achter volgt de stoet.
Na het passeren van de stoet komt het verkeer weer opgang, voor afgegaan door wegbeheerders en de politie.









Een knap staaltje van organisatie en samenwerking. Om even stil van te worden.
Het deed mij even denken aan vroeger toen we in Utrecht nog verkeer regelden.
Regelmatig kwam het voor dat een ambulance vanuit de provincie of zelfs daarbuiten met spoed naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in de binnenstad van Utrecht moest.
Op alle kruisingen van de rand van de stad tot aan het ziekenhuis stelden collega’s zich op. Ontroerend was het om dan via de portofoon iedere keer te horen dat een post veilig gepasseerd was en de ziekenauto tot slot  veilig bij het ziekenhuis was aangekomen. Daar stond je voor.

Ik kan mij voorstellen dat de collega’s en anderen, die bij dit transport betrokken zijn geweest, na afloop ook zo’n gevoel hebben van daar zijn we voor en we zijn trots dat we dit gedaan hebben en mochten doen.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten