Jacobskruiskruid

Jacobskruiskruid

 Jacobskruiskruid

Normaal loop je er aan voorbij. Een zee van gele bloemetjes tussen het hoge gras.
Maar zo leuk blijken die bloemen toch niet te zijn.
Ze blijken zelfs giftig te zijn voor het vee.

Dus de zaterdagmorgen, met de vrijwilligersploeg van Natuurmonumenten, besteed aan het uittrekken en verwijderen van de Jacobskruiskruid.

Was weer een ochtend hard werken, met als resultaat straks schoon hooi voor de koeien en paarden.
Jammer voor de insecten, maar als je goed kijkt, zie je overal de gele bloemen van het Jacobskruiskruid, ook buiten de weilanden.

Natuurlijk kwam de vraag om een foto voor de arbeid en na de arbeid te plaatsen op de blog.
Tuurlijk, doen we.
Thuis het internet ingedoken om eens te kijken wat we over deze plant te weten kunnen komen.
Een samenvatting van wat wetenswaardigheden op de blog gezet.

Voor

 

Na

Jacobskruiskruid

Hoe pakken we hwt aan?
Gewoon  plant halverwege beetpakken en hard trekken

Op linie door het grasland

de laatste planten in het weiland

Klaar !!!

Jakobskruiskruid

Jakobskruiskruid is een plant die echt in Nederland thuishoort, in matig schrale tot schrale graslandvegetaties. Vroeger was de plant vooral in de duinen algemeen, maar de laatste jaren neemt de soort sterk toe. Inmiddels is hij te vinden op zandgronden in het hele land. In kleigebieden is jakobskruiskruid vooral te vinden op verstoorde bodems en op plaatsen waar zand is opgebracht (industrieterreinen, en wegbermen bijvoorbeeld).

Jacobskruiskruid 
sorry steenhommel, nu even doorvliegen

Een jakobskruiskruidplant kan tussen 50.000 en 200.000 zaden produceren. De plant bloeit in juli en augustus, en de zaadverspreiding vindt vooral in augustus plaats. Op plekken waar gemaaid is kan de plant opnieuw tot bloei komen en dan ook in september nog zaad dragen.

Het zaad wordt vooral (60%) door de wind verspreid. De pluizen waaraan de zaden hangen zie je soms honderden meters door de wind meegevoerd worden. Het zaad zelf is er dan echter al uit. Verreweg het meeste zaad is binnen vijf meter van de plant al uit het pluis verdwenen. Op een afstand van meer dan 25 meter is de zaadverspreiding haast verwaarloosbaar. Als veilige marge kan dan ook een afstand van 50 meter worden aangenomen.

Jakobskruiskruid kan niet kiemen in dicht en bemest grasland. Ook in minder bemeste omstandigheden met een gesloten zode vindt nauwelijks kieming plaats. De plant vestigt zich het beste op gestoorde open plekken.

Daarnaast is het een heel waardevolle nectar- en stuifmeelleverancier. Zo zijn er meer dan 150 Nederlandse soorten insecten bekend die de plant gebruiken als voedselplant, waaronder 32 soorten bijen, 38 soorten zweefvliegen en 38 soorten vliegen. Van 27 soorten dagvlinders (de helft van alle Nederlandse soorten) zijn waarnemingen op jakobskruiskruid bekend. Negen van die dagvlinders zijn Rode Lijst-soorten, soorten dus die kwetsbaar zijn en worden bedreigd.

Naast de functie als voedselleverancier is jakobskruiskruid ook voor meer dan 30 soorten de plant die ze gebruiken voor de voortplanting; de larven leven ervan. Van die 30 soorten zijn er zelfs een paar die helemaal op jakobskruiskruid zijn gespecialiseerd en dus uitsterven als de plant verdwijnt. De sint-jacobsvlinder (Tyria jacobaeae) is hiervan een voorbeeld. De zwart met geel gestreepte rupsen slaan de gifstoffen op in hun lichaam en zijn daarmee oneetbaar voor hun meeste vijanden. De larven van de bladkever Longitarsus jacobaeae leven in de wortels en de stengel van de plant

De giftige stoffen in Kruiskruiden blijven in de plant en ‘besmetten’ de rest van het hooi niet. Het is wellicht wel verstandig om de rest van de hooibaal niet voor consumptie te gebruiken om uit te sluiten dat onherkenbare resten van Kruiskruid planten die zich in het hooi kunnen bevinden tot vergiftiging kunnen leiden.

https://www.jakobskruiskruid.com/

Jacobskruiskruid

Jacobskruiskruid (Senecio jacobaea) is een bekende giftige plant in Nederland. Omdat de planten onsmakelijk en relatief droogtebestendig zijn, vermeerderen ze in de loop van de tijd vooral onder omstandigheden van overbegrazing en droogte. Jacobskruiskruid is te vinden in veel weilanden, bosranden en wegbermen. Blootstelling van dieren aan Jacobskruiskruid is om die reden een reëel risico. In eerste instantie wanneer dieren grazen op plaatsen waar de planten groeien, al zullen de meeste dieren Jacobskruiskruid niet eten als er alternatief voer beschikbaar is want Jacobskruiskruid is onsmakelijk. Het grootste risico is er als de planten terechtkomen in hooi en kuilgras. Het droog- en conserveringsproces zorgt voor het verloren gaan van de onsmakelijkheid. De giftige effecten van Jacobskruiskruid zijn te wijten aan gifstoffen die pyrrolizidine-alkaloïden (PA's) worden genoemd. Deze gifstoffen tasten vooral de cellen van de lever aan. PA's worden in alle delen van de plant gevormd en blijven actief in gedroogde planten. De plant is dus te allen tijde en in elke groeifase giftig.

Jacobskruiskruid-vergiftiging geeft verschijnselen van leverfalen, zoals geelzucht, zonnebrand. Maar ook afwijkend gedrag, zoals ernstige depressie, doelloos ronddwalen of cirkelen en evenwichtsproblemen en uitval. Verschijnselen kunnen ook minder duidelijk zijn zoals productieklachten en vermageren. Schapen en geiten zijn relatief ongevoelig voor de effecten van PA's in vergelijking met andere landbouwhuisdieren. Bij langdurige opname van kleine hoeveelheden Jacobskruiskruid wordt telkens een klein deel van de lever aangetast en is de schade onomkeerbaar. In de loop van de tijd kan dit uiteindelijk leiden tot vergiftigingsverschijnselen en de dood.

https://www.gddiergezondheid.nl/nl/Diergezondheid/Management/Giftige-planten/jacobskruiskruid