Familieverjaardagendag.

Martinuskerk Woudrichem

Het begon met de verjaardagen. In het begin was het gebruikelijk om voor de jarige een cadeautje mee te brengen. Een bosje bloemen, doosje sigaren of een stukje zeep of zo. En dat twintig keer per jaar. Ja, een grote familie levert ook een grote “aanhang” op.

Gevangenpoort, Woudrichem

Iets anders dan. Als iedereen geld in de pot stort, zorgen we om beurten dat de jarige een mooi cadeau krijgt. Jaren gaat dit goed, maar natuurlijk krijg je een sigaar uit eigen doos.

Woudrichem

Met ingang van 2014 hebben we nu dus de Familieverjaardagendag.

Anders gezegd. We geven geen cadeautjes meer, maar gaan gewoon gezamenlijk lekker uit eten. Dit keer in Woudrichem, een mooi historisch plaatsje aan de Maas en de Waal.

Verzamelen in Werkendam, een buurgemeente van Woudrichem, waar we door schoonzus Adri ontvangen werden met koffie en appeltaart, gebakken door broer Theo.

Vervolgens naar Woudrichem waar we in het zonnetje door deze oude plaats gewandeld hebben, om daarna in ’t Oude Raedthuys  te genieten van een heerlijke maaltijd.
Bijzonderheden van dit prachtige stadje zijn hieronder weergegeven.

Woudrichem (Brabants: Woerkem of Woerkum) is een oude vestingstad aan de Merwede in de provincie Noord-Brabant in het Land van Heusden en Altena, en hoofdplaats van de gelijknamige gemeente. Woudrichem telt ongeveer 4500 inwoners, ongeveer een derde van de gehele gemeente. Woudrichem is lid van de Vereniging Nederlandse Vestingsteden.

Jacoba van Beieren

De Zoen van Woudrichem (voluit Verzoening van Woudrichem) was een vredesverdrag tussen Jacoba van Beieren en haar oom Jan VI van Beieren dat op 13 februari, 1419 ondertekend werd. Het verdrag kwam tot stand door bemiddeling van hun oom en zwager Filips de Goede die het liefst zag dat de grondgebieden van Holland en Zeeland verdeeld werd tussen beiden. Jan VI van Beieren (ook wel Jan de genadeloze) vond dat de gewestelijke landerijen niet door een vrouw geregeerd konden worden en vond daarbij steun bij keizer Sigismund. Jacoba van Beieren op haar beurt was de enige overlevende dochter van Willem VI van Holland en meende recht te hebben op de gewestelijke landen, ze ondervond alleen maar steun van de Hoeken, die hun eigen oorlog voerden met de Hoekse en Kabeljauwse twisten en na een mislukt eerste huwelijk wist ze een verbond te sluiten met haar neef Jan IV van Brabant, door middel van huwelijk. Deze verbintenis leek van tevoren al gedoemd te mislukken, want de hertog van Brabant speelde zijn eigen politieke spel. Hij liet zijn vrouw in de steek bij het beleg van Dordrecht en ondernam in het geheim onderhandelingen met Jan van Beieren.
Begin februari 1419 kwamen alle verdeelde machten bijeen in Woudrichem, onder hen een stoet van Hollandse, Zeeuwse, Henegouwse en Brabantse edellieden. Tijdens de onderhandelingen werd besloten dat de steden Dordrecht, Leerdam, Gorinchem met omliggende landgoederen (Land van Arkel, Land van Altena etc) aan Jan VI van Beieren zouden toekomen en dat hij na Jacoba's dood de erfrechten over Holland, Zeeland en Henegouwen kon verkrijgen, daarbij zouden de gewesten de komende vijf tot zeven jaar bestuurd worden door Jan IV van Brabant en Jan VI van Beieren als baljuwen en zou Jacoba een jaarlijks percentage ontvangen uit de goederen. In Jacoba's ogen vielen deze onderhandelingen niet echt in haar voordeel uit maar tekende wel dit verdrag. Na een korte periode stuurde ze aan op een scheiding met de hertog van Brabant en laaide het conflict weer op tot in 1428 toen een nieuw verdrag de Zoen van Delft werd gesloten.

Zalmvisser

Het beeldje “de Zalmvisser” aan de samensmelting van Maas en Waal. U heeft hier een prachtig uitzicht op de voorbijvarende scheepvaart en ziet zowel Slot Loevestein als Gorinchem liggen.

De Gevangenpoort in de vestingstad Woudrichem is de enige overgebleven waterpoort als onderdeel van de vestingwerken. De poort dateert van ná 1573, het jaar waarin de stad in brand heeft gestaan. Ze behoort bij de in 1580 aangelegde omwalling. In de Middeleeuwen had Woudrichem een ommuring, waarin zich 5 stadspoorten bevonden. Op de noordoosthoek bevindt zich een uitgekraagde erkertoren. Het bouwwerk is tegenwoordig in gebruik als restaurant. In de 19e eeuw echter, dienden de vertrekken in de poort als gevangenis.

't Oude Raedthuys

Het (oude) stadhuis van Woudrichem, ook wel Oude Raedthuys genoemd, is een voormalig gemeentehuis uit de 16e eeuw in de plaats Woudrichem.
Het is een onderkelderd gebouw met zadeldak tussen trapgevels, waarin natuurstenen banden en blokken en korfbogen boven de vensters. Aan de voorgevel bevindt zich een bordes met twee trappen en op de balustrade schildhoudende leeuwen. In de voorgevel een steen in de vorm van een cartouche met het jaartal 1592. Het gebouw is een rijksmonument. Het stadhuis werd gerestaureerd in 1957. Het huidige gemeentehuis is gelegen aan het Raadhuisplein.

De Martinuskerk is een middeleeuwse kruiskerk in de vestingstad Woudrichem. De oorsprong van deze kerk zou in de 7e eeuw gelegen zijn, toen een metgezel van de Heilige Willibrord hier een kapel zou hebben gesticht. De huidige, aanvankelijk aan Sint-Martinus gewijde kerk stamt uit de 15e eeuw. De kerk bezat naast het hoofdaltaar nog negen zijaltaren. Het betreft een laatgotische kruiskerk met een pseudobasilicaal schip, waarvan de zijbeuken later langs de toren voortgezet zijn. Het vijfzijdig gesloten koor is iets ouder en wordt thans door een wand van het schip gescheiden. Het schip heeft houten tongewelven.
In 1573 werd een groot deel van Woudrichem door de Geuzen in de as gelegd om de Spanjaarden te beletten de stad in te nemen. Alleen de muren van de toenmalige kerk bleven overeind. De herbouw liet aanvankelijk door geldgebrek op zich wachten, maar kwam in 1621 gereed[1] De kerk was inmiddels een hervormde kerk geworden: de eerste protestantse predikant trad in 1685 aan. In 1841 werd de kerk gerestaureerd en opnieuw verbouwd.

Met het Utrechts Politie Mannenkoor EXCELSIOR hebben we een keer een concert gegeven in deze kerk. Ik zal in het archief moeten duiken om uit te zoeken wanneer dit was, maar ik denk in de jaren tachtig van de vorige eeuw (ofwel rond 1980). Het was nog onder leiding van de dirigent Bert Nypels. Het koor zong een aantal Russische nummers. De kerk was alleen verlicht met kaarsen. Sfeervol en heel bijzonder.

Toren Woudrichem

 Toren. In tegenstelling tot het eenvoudig aandoende schip is de 34 meter hoge toren rijk versierd. Aan de westzijde zijn haakse steunberen aangebracht met speklagen. Bij de tweede geleding zetten deze zich overhoeks voort, wat waarschijnlijk aan een wijziging in de plannen - mogelijk na een stagnatie in de bouw - is te danken. De slanke spaarnissen in de tweede geleding zijn bezet met ruitvormige medaillons. De spaarnissen in de derde, klokkengeleding, hebben ronde medaillons waarin gebeeldhouwde koppen zijn aangebracht. Deze stellen graven, vrouwen en soldaten voor. De boogvelden van het boogfries zijn gevuld met schelpen in vroege renaissancestijl, dus niet ouder dan omstreeks 1530. De oorspronkelijke spits van de toren is bij oorlogsschade in 1573 en 1574 verwoest. Bij een storm in 1717 verloor de kerk haar spits. Sindsdien is de toren stomp. Ze wordt daarom in de volksmond De Mosterdpot genoemd. In 1933 werd de toren gedeeltelijk gerestaureerd en met een balustrade bekroond.
Een toren van een voor Noord-Brabant ongebruikelijke vorm is die van Woudrichem. Dat is deels een gevolg van de oriëntatie van Woudrichem op het Rijngebied, deels van de late bouwtijd. De toren bestaat, evenals de meeste Brabantse torens, uit drie geledingen. De onderste daarvan dateert nog uit de 15de eeuw. (Bron Wikipedia)