De Sneeuwgors

Sneeuwgors

Ieder jaar, rond deze periode, wonen er tijdelijk een groepje Sneeuwgorzen, aan de kust bij de Zuidpier in IJmuiden.

Het is al weer even geleden dat we aan de kust geweest zijn. Tijd om eens uit te waaien. De weerman voorspelt een klein zonnetje, maar het blijft een grauwe dag met in de morgen zelfs mist. Als de mist optrekt komt er zelfs een heel klein beetje licht tussen het wolkendek door.

Zuidpier IJmuiden

Het is rustig op aan het strand en al snel zien we de Sneeuwgorsjes als groep heen en weer vliegen rond een smalle duin rij, om regelmatig even neer te vallen en zich te goed te doen aan de zaden.

De vogeltjes zijn wandelaars langs het strand wel gewend en eten rustig door, ook al klinken de klikken van de camera’s in de buurt.

Sneeuwgorzen langs de kust

Foto op afstand

Wat een prachtig vogeltje. Een bonus op die op de foto te mogen zetten.
Bijzonder, dat de mannetjes tijdens broedseizoen wit/zwart gekleurd zijn en nu dezelfde kleuren hebben als de vrouwtjes.

De dag is al geslaagd. Maar de Drieteentjes, Steenlopers, Zeekoet en Paarse Strandloper zijn ook mooi om te zien.

SNEEUWGORS

Sneeuwgorzen broeden in kale, rotsige gebieden in het noorden en komen naar Nederland toe om te overwinteren. 

De sneeuwgors is sterk gebonden aan de kust en de grootste groepen worden vooral gezien in het oostelijke Waddengebied. In het binnenland is de soort zeldzaam. 

De landelijke aantallen schommelen van jaar tot jaar, in de beste jaren zullen enkele duizenden sneeuwgorzen in Nederland verblijven. 

Als ze vliegen vallen gelijk de witte vlekken op de vleugels op en weet je gelijk dat het sneeuwgorzen zijn.

Mannetjes in broedkleed zijn geheel wit met een zwarte rug, mantel, schouderveren, vleugelpunt en binnenstaart, en een zwarte snavel. Vrouwtjes hebben 's zomers enige bruine tekening op de kop, zijhals en rug. In de winter zien de vogels er grotendeels hetzelfde eruit met rossige geelbruine tint op de kop, zijborst en rug, de mantel en rug zijn geelbruin met zwarte strepen. De bovenvleugels zijn wit met zwarte uiteinden. Vrouwtjes en onvolwassen vogels hebben minder wit op de bovenvleugels.

GELUID

Meest gehoorde roep een zachte kanarie-achtige roller, maar als in een grote groep al snel opgemerkt, dan ook geregeld snerpende irritatieroepjes. In vlucht ook een helder, fluitend "tjieoe". Zang een kort hees gekwetter, doet aan veldleeuwerik denken.

LEEFGEBIED

Sneeuwgorzen zijn 's winters te vinden aan de kust in open gebieden zoals stranden, zeereep, kwelders, dijken en braakliggend terrein. Ze broeden in hooggebergtes, boomloze hoogvenen en toendra en aan de noordelijke rotskusten.

VOEDSEL

Voornamelijk zaden maar in het broedseizoen ook ongewervelden. De jongen worden alleen hiermee gevoed, waaronder een grote variëteit aan insecten (schietmotten, vlinders, wantsen, kevers) en spinnen. Zal in Nederland vaakst worden aangetroffen laag lopend en rennend over de grond, zaden zoekend tussen de lage vegetatie. Foerageert geregeld in grotere groepen samen met strandleeuwerik en ijsgorzen.

VOGELTREK

Trekvogel, in Nederland het meest tussen half oktober en eind november. Grootste deel van de vogels verlaat broedgebied, vrouwtjes trekken zuidelijker dan mannetjes. Over de trek is niet veel bekend, wel dat in Europa vogels voorkomen van Oost-Groenland, IJsland, Noorwegen en oostelijker, terwijl vogels van West-Groenland en westelijker in Noord-Amerika overwinteren.

Maar weinig zangvogels broeden zo ver naar het noorden als de sneeuwgors. Het belangrijkste broedgebied in Europa loopt langs de kust van Scandinavië en Rusland, maar ook op IJsland bevindt zich een broedpopulatie. De meeste sneeuwgorzen overwinteren langs de kusten van de Oostzee. Kleinere aantallen overwinteren langs de Noordzee, waaronder ook de Nederlandse kusten. (bron: Vogelbescherming.nl)