woensdag 29 oktober 2014

Het centrum van Adelaide

Adelaide

Nog even in Australië. Vrijdagmorgen vroeg vliegen we terug naar Nederland.
Dus tijd voor nog een bezoekje aan het centrum van Adelaide, het winkelgebied.
Op aanzichtkaarten bekend door de twee op elkaar geplaatste glimmend metalen bollen. 

Adelaide
Daar beginnen we mee. Het is nog rustig op straat en we spelen met de bollen.
Kijken of we ons zelf zichtbaar kunnen maken op de bol. De vertekingen zijn niet in ons voordeel, dus maar niet op de blog.


Na wat winkels kijken en een museum bezoek ( de musea in Australië, zijn op enkele uitzonderingen na, gratis) gaan we via de Torrensrivier terug richting huis.
In het centrum is de Torrens een echt water, waar zelfs op geroeid wordt. 

Nieuwe brug over de Torrens
Over de rivier ligt een prachtige brug, met daarnaast de nieuwe Oval. Een stadion voor cricketwedstrijden. Afgelopen zaterdag traden daar de Rolling Stones op voor bijna 60.000 mensen.


60.000 fans luisterden zaterdag in de Oval naar de Rolling Stones
Aan de overkant van de Oval woont de familie Sulphur Crested Cockatoo (Grote Geelkuifkaketoe) in de stam van een boom. 

de bovenbuur  Sulphur Crested Cockatoo

de benedenbuur Sulphur Crested Cockatoo


Nu is het wel de vraag of de woning uit één verdieping of twee verdiepingen bestaat ? 
Of dat het twee afzonderlijke woningen zijn.
In ieder geval was het leuk om eerst de Cockatoo door het ene gat te zien kijken en vervolgens even later, een Cockatoo in het andere gat in het zonnetje te zien zitten. We hebben niet kunnen vaststellen of het om dezelfde Cockatoo ging.

Torrens buiten het centrum

ADELAIDE

Adelaide is de hoofdstad van de Australische deelstaat Zuid-Australië. De stad ligt aan de Golf St. Vincent, aan de zuidkust van Australië. Ze telt 1.291.666 inwoners (2013) en is daarmee de vijfde stad in Australië. Adelaide werd in 1836 gesticht en is genoemd naar Adelheid van Saksen-Meiningen (Queen Adelaide), de gemalin van de toen regerende Engelse koning Willem IV.

Adelaide staat wel bekend als de 'City of Churches' vanwege de vele kerken die de stad telt. Een andere veelgebruikte benaming is "the 20 minute city", dit vanwege de goede bereikbaarheid van vrijwel alle plekken in en zelfs buiten de stad. Zo ben je (buiten de spits) met de auto binnen 20 minuten vanuit het CBD (Central Business District) bij het strand, in de Adelaide Hills of in McLaren Vale. Dit is voor een groot deel te danken aan Kolonel William Light. Hij ontwierp de stad als een raster met brede boulevards, omgeven door parken. Vanuit het CBD wordt het verkeer via een aantal hoofdwegen de buitenwijken ingeleid.

Rondom Adelaide liggen belangrijke wijngebieden, waaronder Barossa Valley. Adelaide is mede beroemd om het 'Festival of Arts'. Het festival wordt sinds 1960 elk even jaar gehouden en behoort tot de grootste ter wereld. Verschillende vormen van kunst komen er aan bod. (bron Wikipedia)

maandag 27 oktober 2014

Niet alle Australische vogels zingen

Red Wattlebird
De Red Wattlebird komt bijna ieder dag een verfrissend bad nemen in  het vogelbad in de achtertuin.
Een honingeter, die erg makkelijk te herkennen is aan de rode lelletjes op de zijkant van zijn kop.

Red Wattlebird
Verder zie ik hem als een vervelende vogel die niets anders doet dan andere wegjagen en achter na zitten. Met hoge snelheid vliegt hij ze achterna, tussen de bomen door. Qua geluid is het ook niet veel bijzonders, een luid gekras op monotone toon. Tot slot, een sierlijke foto, maar wel met een strenge blik

Red Wattlebird
Oké, dat was de kennismaking met de Red Wattlebird. 
Nu het echte verhaal.

Tot 1960 werd er legaal gejaagd op de Red Wattlebird. De vogel werd verkocht bij de poelier.
Hij was geliefd om zijn smaak. De nectar ging in het vet van de vogel zitten en gaf de vogel een bijzondere smaak.

De Red Wattlebird behoort tot de grootste honeyeaters, Alleen de Tasmaanse Yellow Wattlebird is iets groter (5x groter dan de grootste op een ander continent).

Enkele vogelkenners beschrijven het geluid van de Wattlebird als van het geluid van overgeven en dat van de Bowerbirds als van het scheuren van een vel papier.

Het niet zingen wordt in verband gebracht met de vele nectar, die aanwezig is.
Meer dan op andere continenten. 

vol nectar
De nectar in de bloemen is de moeite waard om er voor te vechten en te schreeuwen.
Hoe harder er geschreeuwd wordt hoe duidelijker het is dat de nectar al een eigenaar heeft.
De Eucaliptusbomen ( in vele soorten) en de paperbark (papierbomen), zijn voor de voortplanting zelfs aangewezen op deze honingeters, die voor de noodzakelijke verspreiding van het stuifmeel zorgen. Voornamelijk de Wattlebirds en Lorikeets zijn hier voor verantwoordelijk.

Little Wattlebird
Bij andere bomen, zoals de eik en coniferen vindt verstuiving plaats door de wind.
De struiken moeten het hebben van de insecten.

Little Wattlebird
De Brown Honeyeater bezoekt 300 verschillende bloemen (van 25 families), zoals Banksias, Grevelleas, Bottlebrushes, Grastrees, Paperbarks, Hakeas, Eucalyptus
Honingeters zijn agressief, mede om hun voedsel te verdedigen.
Bloemen geven ieder uur nectar af en sommige vogels bezoeken soms wel 10 tot 20 keer per dag dezelfde bloem. Daarnaast  bloeien sommige bloemen wel 20 dagen.

Over agressie gesproken. De Magpie kan er ook wat van. Bij een school in Brisbane verwondde de Magpie een 100 kinderen in hun gezicht. Bij de ingang van de school stond er iemand met de verbanddoos. In Adelaide staan er ook borden met waarschuwingen voor aanvallende Magpies. Sommige fietsers hebben uitstekende ty-rips  op hun helm om zich te beschermen.

Er is zojuist een boek verschenen over de zang van de Australische vogels. Nu dat stelt die zang van de Australische vogels, niet zoveel voor.

Er zijn wel enkele vogels die zingen, waarvan de Lyrebirds  het mooiste zingen. Er wordt zelfs beweerd dat ze mooier zingen dan de Nachtegaal.

Absolute topper is de Tui, die in Nieuw Zeeland voorkomt. Deze vogel is praktisch de enige vogel die een zuivere toonladder kan zingen.

Veel Australische vogels hebben mooie kleuren, maar er zijn maar weinig zangers, de meeste zijn schreeuwers en blaffers.
De papegaaien en lorekieten  schreeuwen en de honingeters komen niet verder dan één toon.
( bron: Where Song Begon – Australian Magazine)


zaterdag 25 oktober 2014

Vetkoek en Kroketten.

Croquetten
Weer eens wat anders, samen met mijn zus naar de bazaar in de kerk van Campelltown.
De kerk waar de familie in Adelaide kerkt. Dit verklaart gedeeltelijk de titel van de blog.
Even een stapje terug.
Zijn Australiërs, Australiërs? Dat zou je je kunnen afvragen.
In wezen zijn alle Australiërs immigranten.

De kerk in Campelltown bestaat dan ook grotendeels uit voormalige Nederlanders en Afrikanen.
Sommigen wonen al zestig jaar in Australië, maar kunnen naast Engels nog steeds goed Nederlands praten en verstaan. De Afrikanen spreken Engels met daarnaast nog Afrikaans, dat voor een gedeelte is opgebouwd uit Nederlands.
Leuk zo’n geheel. Je stelt een vraag in het Nederlands en krijgt een antwoord in het Engels, of andersom.

Hoe Nederlands kan het ?
Een jongen met het voetbalshirt van de Oranjeploeg en dan nog wel van Sneijders. Dan moet er toch wel ergens een link zijn richting Nederland.

pannenkoeken
Dan is het ook niet vreemd, dat er speciale lekkernijen zijn. De croquetten en boterkoek, als Nederlands producten en de vetkoek, boerenworst, pannenkoeken als producten uit Afrika.
Vetkoek is een in olie gebakken bol, een beetje lijkend op een oliebol, die daarna gevuld wordt met gekruid gehakt.

koffie met boterkoek
Naast etenswaren was er een boekenstal, een tweedehands marktje en een stand met handwerkproducten.

Hanny
Hanny had de stand met handwerkproducten en haalde zo’n 800 dollar op.

Ook maar een foto van het interieur van de kerk. Eind vorig jaar was er brand in de kerkzaal. Er is hard gewerkt, met een prachtig resultaat. Het kruis is gemaakt door een lid van de gemeente uit oud hout van een pier/steiger. 

kerkzaal Campelltown

vrijdag 24 oktober 2014

Krassende Karekiet

Ander soort Riet, midden op de Torrens
In Australie noemen ze hem de Reed-Warbler, maar in het Nederlands is het de Australische Karekiet.

Reed-Warbler
Het geluid van deze Reed-Warbler is luid en krachtig. Hij zingt verschillende melodietjes, maar wel op een enigszins krassende toon. Duidelijk herkenbaar komen de tonen tussen het riet vandaan. Het lukt zelfs om de Reed-Warbler uit te lokken om terug te fluiten.

Torrens rivier
MAAR… het geluid komt tussen het riet vandaan en heel even zie je de vogel opvliegen om direct een stukje verderop tussen het riet te verdwijnen.

Samen hebben we al heel wat tijd besteed om de vogel in de camera te vangen. Af en toe een glimp op de foto en dat terwijl de Reed-Warbler toch een vrij voorkomende gast is tussen het riet van de Torrens.
De Torrens ligt lager dan de naastgelegen wandel- en fietspaden. Uit de ‘diepte’ klinkt de roep dan over het water heen.

Reed-Warbler

Reed-Warbler
Maar, terwijl Jenny afscheid neemt van haar moeder om terug te vliegen naar Perth, Gaan wij een stukje lopen langs de Torrens, die ook vlak achter het huis loopt waar mijn oude zus verblijft. ( de Torrens is een watertje (rivier?) die dwars door Adelaide loopt.

Ook de Torrens, daar tussen zingen ze

Reed-Warbler
Op nieuw horen we de Reed-Warbler en dit keer is hij of zij genegen om even boven het riet uit te komen. De Australische Karekiet staat op de foto.
Het vreemde is wel dat hij de enige rietzanger is in Australië (althans volgens de Field Guide to Australian Birds. Voor vogelaars die Australië bezoeken een aanrader om dit boek aan te schaffen).

Dus hier geen Grote Karekiet, Kleine Karekiet, Snor, Blauwborst, Rietzanger of ander vogeltje dat in Nederland tussen het riet leeft.

En nu ? niet verder, aan de andere kant een bordje, gevaarlijke oversteek.
Jenny en Joke, tijd om afscheid te nemen.

woensdag 22 oktober 2014

De Koninklijke Lepelaar en de stijlvolle Australische Steltkluut.

Royal Spoonbill
Vandaag, maandag 21 oktober 2014 werd het 37 graden. Geen weer om voor lange tijd buiten te lopen in de natuur.
Dus in de morgen op pad, op weg naar het Greensfield Wetland, net buiten de stad Adelaide.
Een gemaakt wetland, een beetje te vergelijken met de Groene Jonker. Die vergelijking gaat zeker op voor een aantal soorten (water)vogels, de Meerkoet, Waterhoen, Dodaars, Spreeuwen en Puttertjes.

In 2012 zijn Riet en ik er ook geweest en zagen toen diverse leuke vogels. Dus zoals toen loop ik eerst naar het naast het Wetland gelegen café om de sleutel te halen van het hek, maar dat was niet meer nodig. Het park is nog wel voorzien van een hek, maar niet meer afgesloten.

Kijkhut Greensfield Wetland
Bij binnenkomst als eerste naar de kijkhut. Jammer dat ze de openingen verkeerd hebben neergezet. Te hoog of te laag. Maar goed de eerste blik was geweldig. Een stel Black-winged Stilt liep te foerageren langs de waterkant.

 Black-winged Stilt 

 Black-winged Stilt 

 Black-winged Stilt 

 Black-winged Stilt 
Een beter vergelijk met de Waverhoek of Groene Jonker is er haast niet. Marianne echt geweldig. Ik had gehoopt op een worm, maar het bleef bij waterdruppels aan de snavel. Dus kijken en foto’s maken. 

 Black-winged Stilt 

 Black-winged Stilt 
Valt er tijdens het fotograferen zo maar een Royal Spoonbill in beeld.
De uitdrukking in Australie voor, als je twee dingen tegelijk weet te doen : To kill two birds with one stone. (ofwel twee vliegen in  één klap). Nu dat was ik niet van plan, wel om de lepelaar en de kluut in één beeld te vangen.   

Royal Spoonbill
Twee mooie soorten

Royal Spoonbill
Mooie kuif en gele wenkbrauwen

Royal Spoonbill

Royal Spoonbill
De Royal Spoonbill is een grote witte vogel met een zwarte lepel. Vlak daarnaast staat er plotseling een andere Koninklijke Lepelaar, al mooi uitgedost voor de komende broedtijd.

Royal Spoonbill

Royal Spoonbill

Royal Spoonbill

Royal Spoonbill

De dag is bij deze al geslaagd. Al snel werd het te warm en bovendien raakte ik in mijn enthousiasme de rest van ons groepje kwijt. Maar alles kwam toch nog goed en de ochtend afgesloten bij het naast gelegen cafe met een long black en iets lekkers er bij.

ROYAL SPOONBILL

Royal Spoonbill
De Koninklijke Lepelaar is een grote witte watervogel met zwarte, spatelvormige (lepelvormige) bek, gezichtshuid, en poten. Tijdens het broedseizoen, het heeft een kenmerkende kam (achterkant van het hoofd of de nek), die kan worden tot 20 cm lang bij mannelijke vogels (meestal korter bij vrouwen). De gezichtshuid is zwart met een gele vlek boven het oog en een rode vlek in het midden van het voorhoofd, vóór de kam veren. De Koninklijke Lepelaar wordt het vaakst gezien als hij loopt te foerageren in ondiep water om voedsel te vinden.
Door hun grote lepelvormige bekken zijn ze eenvoudig te onderscheiden van alle andere watervogels. Met zijn zwarte gezicht, snavel en poten onderscheiden de Koninklijke Lepelaar zich van det iets grotere Yellow-billed Spoonbill , die een gele snavel en poten heeft.
De Koninklijke Lepelaar komt voor in het oostelijke en noordelijke vasteland van Australië. Van de Kimberley in Western Australia, in het noorden en tot Queensland, New South Wales en Victoria, naar zuid-oostelijk Zuid-Australië.
De Royal Spoonbill komt ook voor in Nieuw-Zeeland, Indonesië, Papoea-Nieuw-Guinea en op sommige van de zuidwestelijke Pacific eilanden.
De Koninklijke Lepelaar is gevonden in ondiep zoet-en zoutwater wetlands, slikken en natte graslanden. Zowel vaste als tijdelijke binnenwateren worden gebruikt wanneer beschikbaar in de droge zone. Zal ook gebruik maken van kunstmatige wetlands zoals riolering lagunes, saltfields, dammen en reservoirs.
De Koninklijke Lepelaar voedt zich voornamelijk met vis, garnalen, andere schaaldieren en waterinsecten. Gezien de lengte van de snavel gaat de voorkeur uit naar water van ongeveer 40 cm diep.
De spatelvormige snavel heeft veel papillen, aan de binnenkant van de lepel, zodat de vogel de prooidieren kan voelen zelfs in troebel water en bij dag of nacht.

Minimum Afmetingen: 74cm Maximale grootte: 81cm
Broedseizoen: oktober-maart
 ( bron: http://www.birdsinbackyards.net)