Job’s eerste uilskuiken

kerkuil - uilskuikens

Hoorde via, via dat Henk uilskuikens ging ringen in de polder.
Henk is een  expert in het ringen van uilen en dit keer ging het om jonge Kerkuilen. 

Job, als leerling-ringer mocht op deze avond, onder flinke belangstelling, zijn eerste uilskuiken ringen.

Wel grappig, dat de uilskuikens hetzelfde reageren als de jonge roofvogels. 

Als baby op de rug neerleggen en ze houden zich rustig en laten het ringen, meten en wegen gelaten gebeuren, zelfs met de ogen dicht.

De volwassen kerkuil heeft met zijn prachtige verenkleed en helder blik, een statige uitstraling. Nu dat kan ik niet zeggen van de uilskuikens. Het pluizige geeft ze wel een grappig uiterlijk, maar die kop lijkt nog nergens op, de vorm van een volwassenkop is een beetje te nadrukkelijk aanwezig.

achterkant, leuk te zien de ontwikkeling van het verenkleed

voorkant, pluizig, en de ontwikkeling van de veertjes op de kop

De kerkuilen hebben het op deze locatie goed naar hun zin en hebben net als vorig jaar weer een mooi aantal uilskuikens groot gebracht.

Job en Henk

Niet zo gek natuurlijk als er voldoende eten in de buurt is om de jonge te voeden, en de eigenaar van de locatie voor een prachtig ingericht nest gezorgd heeft.

Henk ging met een grote zak met braakballen richting huis. Een groot deel van de braakballen gaat naar Naturalis voor nader onderzoek. Wie weet zitten er wel botjes of tandjes in van een bijzondere muissoort. Daarnaast worden een aantal braakballen gebruikt als voorlichtingsmateriaal op scholen.

Wat een uilskuiken!

Waarom noemen we iemand die dom is of iets doms doet een uilskuiken?

De uil wordt in veel culturen als een wijs dier beschouwd, maar in andere culturen stond deze vogel juist slecht bekend. In het boek De Nederlandse vogelnamen en hun betekenis (2008) staat: "Uilen zijn roofvogels, die in het verleden wegens hun gekrijs in de nacht als onheilbrengers werden beschouwd." In het boek Van aalmoes tot zwijntjesjager (1980) staat iets dergelijks: de uil werd door "zijn geruisloos nachtelijk vliegen en om het naargeestige geluid dat hij voortbrengt door vele volkeren gevreesd".

Uit het Woordenboek der Nederlandsche Taal blijkt dat uil vroeger als scheldwoord werd gebruikt, onder meer voor 'sukkel', 'botterik', 'vlegel' en 'onbeduidend persoon'. Het woord uilskuiken is een versterking van uil in dergelijke betekenissen: een uil is al dom, dus dan is een uilskuiken helemáál onnozel. (Hetzelfde is gebeurd in 'Wat een ezelsveulen!': een ezel staat al bekend als dom; een ezelsveulen is dan extra dom.) Waaróm de uil dan zo dom en onbeduidend zou zijn, wordt helaas niet duidelijk. Mogelijk werd de wat wezenloze, starende blik van het dier gezien als teken van domheid. In een handschrift uit de vijftiende eeuw gaat het er vooral om dat de uil zo lelijk zou zijn: "alle andere voghelen haten desen hule (= uil) omme datti leelic es, ende daer omme soo vliecht desen voghele bi nachte".

Volgens de oude Grieken was de uil juist een bijzonder wijs dier. De Griekse godin Pallas Athene, onder meer de godin van de wijsheid en de beschermgodin van de Griekse hoofdstad, werd vaak afgebeeld met deze vogel. De dichter Homerus noemde haar 'Athena glaukopis'; glaukopis betekent 'met uilenogen'. Volgens Van Dale (2005) deed hij dit waarschijnlijk omdat zij in de oertijd in de gedaante van een uil werd voorgesteld. (Bron Onzetaal.nl)