Vliegen

7-en zitter

Vanmorgen heel vroeg op voor een vlucht boven de bergen en de meren. Om zes uur had iedereen gedoucht. Vertrek zou om half acht zijn. Maar goed de piloot vertrouwde het weer niet bij Lake Ayre. Er zou mogelijk een storm komen. Dan morgen maar vliegen ? Na veel heen en weer gepraat werd er besloten om toch te gaan vliegen, maar dan een iets andere route en bovendien gingen er nog twee andere mensen mee.

vlak en leeg

Met een volle auto naar het vliegveldje van Arkaroola. Niet meer dan een strip om te landen en te  stijgen. De wind stond verkeerd, dus maar een gedeelte van de passagiers mochten meevliegen naar een groter vliegveld, de Balcanoona Airstrip, met een iets langere landingsstrip. De twee reizigers en ik stapte in. Hanny, Pieter en Riet reden door met de auto naar het andere vliegveld.
Na zo’n zes kilometer vliegen of dertig kilometer autorijden waren we weer bij elkaar en kon de vlucht echt beginnen. Een enthousiaste piloot, die zowel vooraf als tijdens de vlucht alles vertelde over de Flinders Ranges, en over de zoutmeren.

kleurrijk en leeg

Eerst vlogen we over een gedeelte van de woestijn, vlak en leeg en indrukwekkend, vervolgens over Lake Frome en daarna over Lake Callabona.

Lake Froma is 100 kilometer lang en 40 kilometer breed, staat bijna droog en bestaat eigenlijk uit een dikke zoutkorst. Wel mooi om te zien, maar de vogels hebben er niets te zoeken.

Lake Callabona met pelikanen

Lake Callabona is wel gevuld met water en daar zwommen en zaten honderden zwarte zwanen, eenden, aalscholvers en pelikanen. Schitterend om te zien.

deel Flinders Ranges

Terug gevlogen over de bergen. Als je er met de auto langs rijdt, zijn de bergen mooi om de zien. Als je er tussen loopt zie je en merk je pas hoe groot de bergen zijn. Als je er overheen vliegt en de bergen bij elkaar ziet geeft dat een gevoel van hoe klein we zijn. De bergen zijn al meer dan 600 miljoen jaren oud, opgestuwd uit de aarde. Een belevenis om dit te mogen meemaken.

Inmiddels was bij terugkomst de temperatuur opgelopen naar eind dertig. Geen weer om te gaan wandelen. Halverwege de middag toch naar buiten, maar in een gekoelde auto. Even kijken waar we morgenochtend gaan wandelen, de Stubbs Waterhole. Een vreselijke weg om te rijden, grotendeels stapvoets wist Pieter de gaten en stenen te ontwijken. Een heuvel was zo stijl, dat je door de voorruit de weg niet meer zag. Zover kwam de neus van de auto omhoog. Maar goed we hebben het overleefd en rijden het dus morgen nog een keer.

de weg

wal met gekleurd kalksteen

Onderweg gestopt bij een wal, bestaande uit verschillende kleuren zandsteen. Door de Aboriginals gebruikt voor hun creatieve verfwerk. Ik kon niet laten om een stukje er af te pulken en mijn naam op een steen te krijten.

In de avond op de camping gebarbecued bij een graad of vijfentwintig.

13-11-11 Arkaroola